Per jaar produceer ik gemiddeld zeven boeken. Daar zit jaarlijks een prentenboek bij, waar voor Mark veel meer werk in zit dan voor mij, twee boeken voor 7+ en de overige zijn voor oudere leeftijd. Het valt mij op dat fulltime auteurs niet veel meer boeken afleveren. En dat terwijl ik een fulltime baan heb die niets met schrijven te maken heeft.

Aan mijn boeken werk ik 's avonds en in het weekend. Voor schoolbezoeken of andere promotionele activiteiten moet ik een dag of, zoals in de laatste Kinderboekenweek, dagen vrij nemen. Als die op zijn, moet ik "nee" verkopen. Het schrijven voelt voor mij nog altijd als een hobby, al durf ik na veertig boeken wel te zeggen dat ik schrijver ben. De makkelijkste conclusie uit het bovenstaande is dat ik heel hard werk en fulltime schrijvers maar een beetje lanterfanten. De werkelijkheid is anders.

Met mijn uitgever maak ik een jaarplanning. Zo weten we beiden precies waar we aan toe zijn. Je zou zeggen dat het extra druk geeft omdat ik me vastpin aan deadlines, maar het tegendeel is waar. Ik kan rustig naar de afgesproken inleverdatum toewerken en ik zorg dat ik in mijn planning ruimte genoeg overhoud. En het dwingt me om dagelijks aan het boek te werken, zodat ik in het verhaal blijf. Doordat ik op werkdagen overdag  met mijn hoofd in de logistiek van chemische producten zit, kan ik me 's avonds geconcentreerd op de schrijfdoelstelling van die dag richten. Ik begin de avond met het beantwoorden van mail en daarna gaat de focus op het verhaal waar ik mee bezig ben. De doelstelling is nooit het schrijven van een aantal woorden, maar voortgang boeken in het verhaal. Lukt het me vanavond om een interessant probleem te bedenken? Of kan ik, als ik verder in het verhaal zit, een verrassend(e) (deel van de) oplossing verzinnen? 350 woorden per avond vind ik meer dan genoeg, maar het worden er vaak (veel) meer.

En nu komt: in de weekenden voel ik wat fulltime schrijvers voelen. Ik heb de hele dag de tijd en de afleidingen schreeuwen om aandacht. Even een helftje voetbal kijken, even Facebooken, even mail checken, even een wedstrijdje FIFA-en. Dat idee werk ik later wel uit. Tijd zat. Maar als later daar is, is de zin vaak verdwenen. Het schrijven van dat lastige dialoog of het kloppend maken van een hoofdstuk kost ineens veel meer moeite dan in de avonden van de door-de-weekse dagen. Want ach, na de zaterdag komt de zondag en na de zondagochtend komt de zondagmiddag en zelfs nog een zondagavond.

Als Ellen voor Circle4life in Kenia zit, heb ik het in de weekenden drukker. Dan heb ik minder tijd om te schrijven en moet ik het inplannen. Dan schrijf ik meer dan in de weekenden dat ze er wel is.

Moraal van dit verhaal: Ben je fulltime schrijver en herken je het uitstelgedrag? Ga solliciteren en zoek een baan.