Dorus

Ik heb Dorus nog nooit zo zenuwachtig gezien. Vorige week zaterdag was echt de spannendste dag van zijn leven.

Zo’n vijfenveertig jaar geleden kwam Dorus in mijn leven. Ik was nog jong en één van mijn oudere zussen nam hem mee naar huis. Het klikte meteen tussen Dorus en mij en ondanks dat we in een arbeidershuisje woonden, mocht hij blijven van mijn ouders. Voor mijn gevoel hebben Dorus en ik uren samen doorgebracht. En vaak in ons blootje. Toen ik ouder werd en het huis uit ging, verhuisde Dorus met mij mee, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat ik hem de laatste jaren wel verwaarloosde. De uitdrukking op zijn gezicht leek er dan ook niet vrolijker op te worden.

Tot een paar weken geleden. Een wedstrijd die Dorus op het lijf geschreven leek, bracht ons weer dichterbij elkaar. Uren trainden we samen voor dat ene doel. We begonnen in De Hoorn en na een intensieve oefensessie in de Zegerplas eindigden we onze voorbereiding op het strand van Noordwijk. Dorus trotseerde de hoogste golven en ontwikkelde een enorme snelheid. Dat kon bijna niet meer fout gaan. En vorige week zaterdag was het dan zover. ’s Ochtends zat Dorus te rillen van de zenuwen. Maar toen ik ter plekke de concurrentie zag, had ik al een vermoeden dat Dorus het niet ging redden. De anderen waren jonger en zagen er frisser uit. En ze waren met zo velen. Dorus gaf alles wat hij had en eindigde ergens in de middenmoot. Hij was duidelijk teleurgesteld, maar ik riep dat ik supertrots op hem was.

De tijd die we samen hadden doorgebracht had ons dichterbij elkaar gebracht. Nu zit Dorus weer vrolijk op de rand van het bad. Af en toe laat ik het vollopen, zodat hij lekker kan dobberen. En als er volgend jaar weer een Duckrace is, doen we een nieuwe poging.